Oprócz  odporności  komórkowej  i  humoralnej  każdy  organizm  posiada  odporność  miejscową,  która

umiejscowiona jest na skórze i tkance nabłonkowej. Części te najbardziej narażone są na kontakt z różnymi

antygenami  w  środowisku  zewnętrznym,  zatrzymując  cząsteczki  obcego  pochodzenia.  Skóra  bez

wydzieliny śluzowej nie przepuszcza obcych cząsteczek do wnętrza, a na powierzchni naskórka wydzielany

jest  łój  i  kwaśny  pot,  hamujący  rozwój  grzybów  i  bakterii.    Natomiast  nabłonek  z  wydzieliną śluzową

zatrzymuje obce cząsteczki poprzez lepki śluz bogaty w enzymy, ścisłość komórek, ruch migawkowy np.

oko.  Odporność  miejscowa  zagwarantowana  jest  dzięki  funkcjom  granulocytów,  makrofagów  i  grudek

limfatycznych.  Makrofagi  mają  zdolność    „pożerania”  cząsteczek  antygenowych  i  tworzenia  kompleksu

antygen­przeciwciało.  W pobliżu tkanki nabłonkowej wytwarzane są immunoglobuliny Ig, jako odpowiedz

na cząsteczkę obcego pochodzenia.

Immunoglobuliny występują we krwi, a syntezowane są w wątrobie – pełnią funkcje obronne, transportując

i  uczestnicząc  w  krzepnięciu  krwi.  Mają  zdolność  wiązania  się  z  antygenami  tworząc  kompleks

odpornościowy. Najprościej rzecz ujmując jest to układ kilkunastu różnych białek dzięki czemu następuje

aktywacja odporności. Dochodzi wówczas do wzmożonej reakcji immunologicznej i nieswoistego procesu

zapalnego,  a także rozszerzenia naczyń krwionośnych. Jest szczególnie potrzebna w przypadku bakterii i

egzotoksyn.