Odporność miejscowa
Oprócz odporności komórkowej i humoralnej każdy organizm posiada odporność miejscową, która
umiejscowiona jest na skórze i tkance nabłonkowej. Części te najbardziej narażone są na kontakt z różnymi
antygenami w środowisku zewnętrznym, zatrzymując cząsteczki obcego pochodzenia. Skóra bez
wydzieliny śluzowej nie przepuszcza obcych cząsteczek do wnętrza, a na powierzchni naskórka wydzielany
jest łój i kwaśny pot, hamujący rozwój grzybów i bakterii. Natomiast nabłonek z wydzieliną śluzową
zatrzymuje obce cząsteczki poprzez lepki śluz bogaty w enzymy, ścisłość komórek, ruch migawkowy np.
oko. Odporność miejscowa zagwarantowana jest dzięki funkcjom granulocytów, makrofagów i grudek
limfatycznych. Makrofagi mają zdolność „pożerania” cząsteczek antygenowych i tworzenia kompleksu
antygenprzeciwciało. W pobliżu tkanki nabłonkowej wytwarzane są immunoglobuliny Ig, jako odpowiedz
na cząsteczkę obcego pochodzenia.
Immunoglobuliny występują we krwi, a syntezowane są w wątrobie – pełnią funkcje obronne, transportując
i uczestnicząc w krzepnięciu krwi. Mają zdolność wiązania się z antygenami tworząc kompleks
odpornościowy. Najprościej rzecz ujmując jest to układ kilkunastu różnych białek dzięki czemu następuje
aktywacja odporności. Dochodzi wówczas do wzmożonej reakcji immunologicznej i nieswoistego procesu
zapalnego, a także rozszerzenia naczyń krwionośnych. Jest szczególnie potrzebna w przypadku bakterii i
egzotoksyn.